Jako piętnastoletni uczeń wyjechał do Francji, tam ukończył gimnazjum i zaczął studia na wydziale ekonomii politycznej, później studiował w paryskim IDHEC. Pod koniec studiów rozpoczął pracę we francuskiej telewizji, kręcił m.in. reportaże z Algierii i Wietnamu. Zrealizował niedopuszczony do dystrybucji film krótkometrażowy "Kogo to obchodzi", o Francuzach mieszkających we Frankfurcie. Był także asystentem trzech wielkich reżyserów:
Alain ResnaisAlaina Resnaisa przy filmie "
Zeszłego roku w Marienbadzie",
Jean-Pierre MelvilleJeana-Pierre Melville'a - "
Ksiądz Leon Morin" i
Louisa Malle - "
Zazie w metrze", "
Życie prywatne", "
Błędny ognik", "
Viva Maria!".
Jego debiutem fabularnym były "
Niepokoje wychowanka Törlessa" na podstawie powieści
Roberta Musila. Film będący analizą źródeł faszyzmu kryjących się w kostiumie kajzerowskich Niemiec wyróżniono nagrodą FIPRESCI na MFF w Cannes. Tym samym zwrócił on uwagę na młodą zachodnioniemiecką kinematografię. Była to pierwsza z adaptacji wielkiej światowej literatury jakiej dokonał Schlöndorff. Potem sięgał jeszcze po dzieła Prousta, von Kleista, Grassa, Millera, Frischa, Bölla. Prawdziwy rozgłos przyniosła reżyserowi adaptacja prozy tego ostatniego - "
Utracona cześć Katarzyny Blum". Opowieść, wymierzona w fałszywie rozumianą wolność prasy i zniesławianie w atmosferze politycznej nagonki, przyniosła filmowi Schlöndorffa nagrody Niemieckiej Akademii Filmowej oraz laury na MFF w San Sebastian. Pozycję tego reżysera w światowej kinematografii umocnił "
Blaszany bębenek", będący ekranową wersją powieści Günthera Grassa pod tym samym tytułem. Film z
Danielem Olbrychskim w jednej z głównych ról zdobył Złotą Palmę w Cannes oraz Oscara w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny. W latach 80. najgłośniejszym przedsięwzięciem Schlöndorffa była "
Miłość Swanna", adaptacja jednego z tomów "W poszukiwaniu straconego czasu"
Marcela Prousta, z
Jeremy Ironsem w tytułowej roli. Obrazem tym reżyser dał wyraz swojej fascynacji francuską sztuką i kulturą. Przez następne kilka lat Schlöndorff realizował filmy w Stanach Zjednoczonych, m.in. "
Śmierć komiwojażera" z głośną rolą
Dustina Hoffmana, "
Zmowa starców","
Opowieść podręcznej". Europejskiej widowni przypomniał się bardzo udaną adaptacją powieści
Maxa Frischa pt. "
Homo Faber" z 1991 roku. W latach 90. zrealizował jeszcze m.in. pięciogodzinny film-wywiad z
Billy Wilderem pt. "
Jak to zrobiłeś, Billy?", nagrodzonego w Wenecji "
Króla Olch", kręconego w Polsce z
Johnem Malkovichem w roli głównej, "
Legendę Rity". W 1992 r. został dyrektorem berlińskiego studia filmowego Babelsberg. W czasie swojej kariery współpracował m.in. z aktorką i późniejszą reżyserką
Margarethe von Trottą, która przez 10 lat była jego żoną.