Edward Fox dostał główną rolę po tym, jak reżyserowi Fredowi Zinnemanowi zaimponował jego występ w "Posłańcu".
Robert Redford, Michael Caine, Jack Nicholson i Roger Moore byli kandydatami do roli Szakala.
John Frankenheimer chciał wyreżyserować ten film.
Przed budynkiem Ministerstwa Spraw Wewnętrznych stoi zaparkowany Citroën ID/DS. Model ten pojawił się dopiero pod koniec lat sześćdziesiątych, tymczasem akcja rozgrywa się w 1963 r.
Na początku filmu widać samochód marki Peugeot 504, który pojawił się dopiero w 1969 roku.
Gdy Szakal wjeżdża do Francji, mija zaparkowanego Alfa Duetto. Model ten wyprodukowano w roku 1966, podczas gdy akcja filmu rozgrywa się 3 lata wcześniej.
Gdy Szakal zbliża się do punktu granicznego, mija czerwonego Forda Escorta, który pojawił się pod koniec lat sześćdziesiątych (akcja filmu rozgrywa się w 1963 r., więc ten samochód jeszcze nie istniał).
Gdy Szakal przyjeżdża na stację Gare d'Austerlitz w Paryżu, na peronie stoi lokomotywa, której model pojawił się dopiero w 1969 roku (akcja filmu rozgrywa się na początku lat sześćdziesiątych).
Jadąc do hotelu w Nicei, Duggan mija czarnego cadillaca typu sedan z roku 1966 - akcja filmu rozgrywa się 3 lata wcześniej.
Na początku filmu widać kalendarz, na którym widnieje data - sierpień 1964. Akcja filmu rozgrywa się w 1963 roku.
Na początku filmu adwokat skazanego podjeżdża pod budynek więzienia samochodem marki Opel Record C, która powstała w 1967 roku. Akcja filmu rozgrywa się 4 lata wcześniej.
Lebel dowiaduje się przez telefon, że numer rejestracyjny samochodu Szakala to GE 174. W rzeczywistości Szakal porusza się pojazdem o numerze GE16 174.
W trakcie rozmowy nt. Charlesa Calthrop brytyjscy detektywi opisują gen. Trujillo jako dyktatora z Dominiki, tymczasem generał rządził Republiką Dominikany.
Testując swoją nową broń Szakal przeładowuje karabin, ale mimo że oddał wcześniej strzał, z komory nie wylatuje łuska po poprzednim strzale.
W scenie mszy św. ksiądz jest zwrócony przodem do wiernych. Akcja filmu rozgrywa się w roku 1963, czyli przed zakończeniem Soboru Watykańskiego II, na którym wprowadzono zmiany w liturgii. Do czasu Soboru ksiądz zawsze odprawiał mszę tyłem do wiernych.
W scenie zamachu na gen. De Gaulle'a na początku filmu widać, że tylna szyba w wyniku ostrzału rozpada się na kawałki. Gdy wóz prezydenta podjeżdża na lotnisko, tylna szyba jest tylko trochę uszkodzona.
Gdy Szakal testuje w lesie swój nowy karabinek, zmienia się model celownika optycznego w zależności od ujęcia (widać m.in. różne pokrętła do regulacji powiększenia).
Kiedy Szakal jedzie do Paryża jako duński nauczyciel, pociąg jest pokazany w trzech ujęciach. Za każdym razem lokomotywa ma inny model silnika.
Szykując się do wyjazdu spod posiadłości pani de Montpelier, Szakal kładzie na masce samochodu swoją torbę. Gdy samochód rusza chwilę później, torba znika.
Gdy kurier na motocyklu podjeżdża pod budynek spraw wewnętrznych, przechodnie zmieniają położenie w zależności od ujęcia.
Gdy Szakal po raz pierwszy bierze na cel prezydenta de Gaulle'a, w zbliżeniu widać, że pada deszcz. Tymczasem w następnym ujęciu nie ma już śladu po jakichkolwiek opadach.
W hotelu Szakal szuka Clare na liście gości. Data urodzenia, jaka widnieje przy jej nazwisku, to 1933, co oznacza w roku, w którym rozgrywa się akcja (1963), miałaby ona 30 lat. Tymczasem Clare dobiega czterdziestki i ma 19-letniego syna.
Szakal parkuje samochód ukradziony pani Montpelier tuż między dwoma innymi pojazdami, przez co nie miałby możliwości, by wysiąść. Jednak w następnym ujęciu mężczyzna swobodnie wysiada z wozu.
Gdy Brytyjczycy odnajdują fałszywe podanie o paszport, stwierdzają, że zostało ono nadane 17 lipca. Kiedy jednak detektyw Lebel informuje przełożonych o znalezisku, podaje datę nadania 30 lipca.
Gdy Szakal zostaje wezwany na kontrolę graniczną przy wjeździe do Francji, jego walizka raz jest zamykana na jeden pasek, a raz - na dwa.
W trakcie filmu siwizna detektywa Lebela zmienia się w zależności od danej sceny - jest mnie lub bardziej intensywna.
Gdy detektyw Lebel karmi gołębie, jego włosy znajdują się w nieładzie. Chwilę później, gdy woła go żona, jego włosy są starannie uczesane.
Ćwicząc strzelanie z nowo nabytej broni w lesie, Szakal kładzie karabinek na prawym ramieniu. W zbliżeniu widać jednak, że ogląda swój cel lewym okiem, podczas gdy prawdziwy strzelec nigdy by się tak nie zachował. Praworęczna osoba zawsze patrzy w lunetę prawym okiem.
Bohater, którego gra Tony Britton, to nadinspektor Thomas, jednak w napisach końcowych ta sama postać figuruje jako "inspektor" Thomas.
Kiedy Wolenski odbiera listy na poczcie, narrator stwierdza, że zostały one nadane jako "poste restante". Mężczyzna wyciąga je ze skrytki pocztowej, natomiast listy nadane w ten sposób są przechowywane przez urzędników i wydawane w okienku po okazaniu dowodu tożsamości.
Victor zostaje znokautowany i zapakowany do ciężarówki. Zanim tylne drzwi zostają zamknięte, widać wyraźnie, jak nieprzytomny mężczyzna trzyma głowę nad podłogą, by się nie poobijać.
Lebel dowiaduje się, że w dniu, w którym zameldował się niejaki Duggan (taki pseudonim przyjął Szakal na czas pobytu w hotelu), meldunku dokonały w sumie 3 osoby. Tymczasem na liście goście jest więcej niż 3 nazwiska z tego dnia, ponadto żaden gość nie figuruje jako "Duggan".
Gdy Szakal zostaje zastrzelony, a jego ciało ląduje na ścianie pokoju, widać jak odpada z niej kawałek dekoracji.
Gdy pod koniec filmu Szakal składa swoją broń, oczekując przyjazdu prezydenta, umieszcza elementy karabinka na stole. W następnym ujęciu, gdy mężczyzna kładzie na nim krzesło, elementy składowe broni znikają.
Film został nakręcony w Paryżu (Francja) oraz w Shepperton (Anglia, Wielka Brytania).
Pod koniec filmu następuje słynna prawie ośmiominutowa sekwencja na ulicach Paryża - nie słychać wtedy żadnej muzyki ani nie ma dialogów. Scena ma charakter dokumentalny, słychać jedynie pomruki tłumu, maszerujące orkiestry itd.
W scenie w hotelu Szakal przegląda listę gości, szukając Mme C. de Montpellier. Niektóre nazwiska, które widzimy, należą do członków ekipy filmowej, jak choćby asystent reżysera, L. Pitzelé czy dekorator William Holt.
Opublikowanie powieści, jak również nakręcenie filmu 2 lata później, spowodowało gwałtowne zaostrzenie przepisów bezpieczeństwa w urzędach i instytucjach publicznych w całej Wielkiej Brytanii.
Końcowe sceny zostały nakręcone w czasie prawdziwej parady z okazji Święta Wyzwolenia we Francji. Większość uczestników nie wiedziała, że tłum jest filmowany. W czasie kręcenia sceny aresztowania niektórzy myśleli, że naprawdę złapano jakiegoś przestępcę, i próbowali pomóc policjantom.
Okres zdjęciowy rozpoczął się 1 czerwca 1972 roku.